sushi, mushi, imishi mou

Ήταν Σάββατο βράδυ, η Π. βγήκε έξω, είπαμε κι εμείς να βγούμε για φαί. Σάββατο και να κάτσουμε σπίτι μπροστά στην τηλεόραση; Δεν λέει . Οκέι, να πάμε, αλλά πού χωρίς κράτηση.
Ήταν η ώρα που με έπιασε η ιδιοτροπία και σήκωσα παντιέρα: «οπουδήποτε εκτός από κυπριακή ταβέρνα. Δεν έχω διάθεση για σουβλάκι, μεζέδες και χορταστικά πιάτα που στο τέλος μένουν όλα στο τραπέζι και τα βλέπεις και αηδιάζεις». Ήθελα κάτι άλλο. Κάτι εξωτικό. Ας πούμε sushi.
Πριν να το καταλάβουμε βρεθήκαμε στο γκλαμουράτο ρεστοράν να καθόμαστε ανάμεσα σε αππωμένους λευκωσιάτες που την είδαν ξαφνικά κοσμογυρισμένοι και πολίτες του κόσμου-μη χέσω- να περιμένουμε το μενού. Και πού ήρθε δηλαδή, τι έγινε; Μας το ανοίγει το παιδί από την Ασία και μας περιμένει υπομονετικά να διαλέξουμε. Εμείς ήταν λες και διαβάζαμε ανέκδοτα. Κατουρηθήκαμε από το γέλιο. Αφού ήταν όλα γιαπωνέζικα στα μάτια μας, τι να παραγγέλαμε. Παραγγείλαμε ψάρια και ρύζια, πολλά ψάρια και πολλά ρύζια. Πήραμε και ένα λευκό κρασί, μας φέρανε και τα ξυλαράκια (εκεί να δείτε γέλια) και κάτσαμε φρόνιμοι να σερβιριστούμε.
Με το που έρχεται το φαΐ και βάζω το σολομό στο στόμα, μου κόπηκε το γέλιο. Άλλο να σας τα λέω και άλλο να με βλέπετε. Κωμωδία για τους τους συνδαιτυμόνες, τραγωδία για μένα. Ο δικός μου αγέρωχος. Μάλλον στην προηγούμενη του ζωή υπήρξε ολίγον γιαπωνέζος. Δεν εξηγείται αλλιώς η εξοικείωση με τα ξυλαράκια και τα ωμά ψάρια. Εγώ να πεθάνω. Να πεθάνω και καλά. Ευτυχώς δηλαδή που ήταν καλό το κρασί γιατί ούτε το ρύζι τρωγόταν. Ευτυχώς που ήταν λίγο νόστιμο το γλυκό και άλλαξε τη γιαξ γεύση του ωμού σολομού, αλλιώς ρεζίλι θα γινόμουν. Δηλαδή πιο ρεζίλι.
Τι θέλω να πω η... ποιήτρια. Θέλω να πω ότι τα sushi, τα mushi και τα λοιπά εξωτικά πιάτα, μπορεί να είναι πολύ εύγευστα για όσους τα έχουν συνηθίσει γιατί αποτελούν μέρος της κουλτούρας τους, αλλά για μας δεν παύουν να είναι εκτός των προδιαγραφών μας. Εμείς (εγώ δηλαδή, μην το γενικεύω κιόλας και θιχτούν οι εθισμένοι στις εξωτικές γεύσεις) θέλουμε κρέας, πατάτες, χωριάτικη σαλάτα με ελιές μαύρες, ψωμί και πίττες. Και αν μπούμε στη διαδικασία να δοκιμάσουμε κάτι άλλο εκτός κυπριακής κουζίνας, το πολλή να ανεκτούμε τη μεσανατολίτικη που είναι πιο κοντά μας, άντε και την γαλλική για το κομψό της υπόθεσης και την ιταλική για τις γαμάτες γεύσεις.
Από κει και πέρα, τα υπόλοιπα είναι έξω από την κουλτούρα μας, έξω από το μεσογειακό μας μεντάλιτι και όποια (υπέρ)προσπάθεια να το παίξουμε και καλά γκλαμουριές που μπορούν να πληρώσουν με την χρυσή αμέρικαν εξπρές το ωμό ψάρι για διαμάντι, καταλήγει στο δικό μου εφιαλτικό σαββατόβραδο.
Ηθικόν δίδαγμα: τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και τους ανάλογους επιδέξιους κώλους.
By the way, πάρτε μια συνταγή sushi να σας βρίσκετε.
Μπορεί να με καλέσετε κανένα βράδυ για φαί, να ξέρετε τι ΔΕΝ τρώω!
(Μόνο, μην το πάρετε στα πολύ σοβαρά το βίντεο)
http://uk.youtube.com/watch?v=0b75cl4-qRE