Σταφυλόπιττα!

Γιατί σου ακούεται περίεργο δηλαδή; Η μηλόπιττα εν καλύττερη; Τι έχει να ζηλέψει από την σταφυλόπιττα μου; Τίποτε, να σου πω εγώ, που εδοκίμασα τζιαι που τις θκιο!

Όπως έχω ξαναπεί, αρέσκει μου να χρησιμοποιώ εποχιακά υλικά, όποτε μπορώ. Το καλοτζιαίρι, ας πούμε, που είχαμε κεράσια καπάλιν επειδή εφέρναν μας που το χωρκόν (του Πέιπ, εγώ είμαι αστή ως γνωστόν), ήταν να λιώσουν που εν τα ετρώαμεν τζιαι έκαμα μια κερασόπιτα! Τη συνταγή ήβρα τη (που αλλού;) στο ίντερνετ τζιαι ήταν του Παρλιάρου, πολλά καλή.

Οπότε τωρά το φθινόπωρο που ήταν να λύσουν τα σταφύλια μες το ψυγείο, έκαμα την ίδια συνταγή, αλλά τούτη τη φορά αντί για κεράσια, έβαλα σταφύλια! Ήταν πολλά καλή έχω να πω, τζιαι τη δεύτερη φορά ήβρα τζιαι ένα κόλπο να χειρίζουμαι καλύτερα τη ζύμη (θα εξηγήσω παρακάτω).

Υλικά:
1 κρόκο αβγού για να αλείψεις τη ζύμη από πάνω (και με ολόκληρο το αβγό γίνεται, η αλήθεια είναι)

Για τη ζύμη:
250 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
185 γρ. βούτυρο παγωμένο και τεμαχισμένο σε μικρά κομμάτια
30 γρ. ζάχαρη (2 κουτ. σούπας)
50 γρ. νερό

Για τη γέμιση:
800 γρ. σταφύλι σουλτανίνα
50 γρ. ζάχαρη
1 κουτ. σούπας αλεύρι για όλες τις χρήσεις

Διαδικασία:
Ζύμη:
Βάζουμε στο μπλέντερ ή στο μίξερ όλα τα υλικά μαζί και τα «δουλεύουμε» μέχρι να προκύψει ένα ενιαίο ζυμάρι. Το καλύπτουμε με μεμβράνη και το αφήνουμε στο ψυγείο για μισή ώρα να ξεκουραστεί.

Γέμιση:
Αν θα κάμεις κερασόπιτα, τότε απλώς σύρνεις ούλλα τα υλικά μαζί (γιατί τα κεράσια είναι ήδη χωρίς κοκκόνες οπότε τα ζουμιά τους εν έτοιμα να φκουν). Αν θα κάμεις όμως σταφυλόπιττα, τότε τραβάς τις ρόγες που το τσαμπί τους τζιαι σπάζεις τες λλίο με τα σιέρκα σου, ίσια να τρέξουν τα ζουμιά τους. Ήταν η πρώτη φορά που έκαμα σταφυλόπιττα τζιαι εφανήκαν μου πολλά τα ζουμιά, λες τζιαι ήταν να κάμουν το ζυμάρι να λύσει. Οπότε επέταξα ένα μεγάλο ποσοστό. Αναμιγνύεις μαζί τζιαι τα υπόλοιπα υλικά τζιαι νικατώννεις να παει παντού η ζάχαρη τζιαι το αλεύρι. Σοφή απόφαση, όπως διαπίστωσα στο τέλος.

Φύλλο + πίτα:
Ανοίγουμε τη ζύμη σε λεπτό στρογγυλό φύλλο πάχους 3 χιλ. Απλώνουμε το φύλλο σε ένα τσέρκι (στεφάνι) ζαχαροπλαστικής (ή ένα ταψί με αποσπώμενα τοιχώματα) διαμέτρου 20 εκ., φροντίζοντας να καλύψουμε και τα τοιχώματα. Ο,τι περισσεύει από το χείλος της φόρμας, το κόβουμε. Με τα περισσεύματα, φτιάχνουμε ένα δεύτερο φύλλο για να καλύψουμε την πίτα.
Τωρά, τούτο λαλεί το ο Παρλιάρος. Ο οποίος εν ο παsh-ζαχαροπλάστης τζιαι χειρίζεται το φύλλο μαστόρικα τζιαι δεν θεωρεί ότι πρέπει να εξηγήσει ΠΩΣ στο καλό θα μεταφέρεις το ανοιγμένο φύλλο από τον πάγκο στο ταψί. Το αποτέλεσμα ήταν στην κερασόπιτα να φκει έναν εκπληκτικό patchwork από το οποίο ξεχειλούσαν τα ζουμιά της γέμισης (γι'αυτό και δεν σας βάζω φωτογραφία). Όμως εγώ η αδαής ήβρα έναν τρόπο να μπορώ να αννοίω το φύλλο τζιαι να το βάλλω ακεραιο (ως επί το πλείστον) στο ταψί. Απλώς αννοίω το φύλλο πάνω σε ένα πλαστικό σανιδάκι κοπής τζιαι τζυλώ το σιγά σιγά μες το ταψί! Εννοείται πως πρέπει να πασπαλίσεις τον πάγκο εργασίας (βλέπε σανιδάκι) τζιαι το μαδράτζι σου με κάμποσο αλεύρι για να μεν κολλά το ζυμάρι!
Ένας άλλος τρόπος που είδα σε μιαν εκπομπή του foodnetwork (το οποίο τωρά τελευταία παρακολουθώ ανελλιπώς) είναι να τυλίξεις το φύλλο πάνω στο μαδράτζι τζιαι να το ξετυλίξεις πάνω που το ταψί σιγά σιγά. Φαντάζουμαι τούτος πρέπει να είναι τζιαι ο τρόπος του Παρλιάρου. Θα το δοκιμάσω ίσως την επόμενη φορά.

Χτυπάμε ελαφρώς τον κρόκο αυγού με 1 κουτ. σούπας νερό. Αλείφουμε με ένα πινέλο το φύλλο που έχουμε στρώσει στο σκεύος (τούτο το βήμα εν το έκαμα, αλλά απ'ότι ξέρω γίνεται για να ψηθεί καλύτερα το από κάτω φύλλο τζιαι να μην είναι υγρό) , απλώνουμε από πάνω τη γέμιση και σκεπάζουμε με το δεύτερο φύλλο.


Πιέζουμε περιφερειακά ώστε να κολλήσουν καλά τα φύλλα μεταξύ τους.Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 210° C.
Χτυπάμε ελαφρώς το ασπράδι αυγού και αλείφουμε με αυτό την επιφάνεια της πίτας. Πασπαλίζουμε με ζάχαρη και ψήνουμε στους 210° C για 15 λεπτά και στους 190° - 200° C για 25 λεπτά ακόμη.

Προσωπικά, εξέχασα να το "πασπαλίσω μα ζάχαρη" αλλά έμπειράζει, έτσι ήταν πιο υγιεινό. Η γεύση ήταν πολλά καλή, το ξινό του σταφυλιού ψημένο με την γλυκάδα της ζάχαρης εδέναν τέλεια (τωρά ακούγομαι σαν εκπομπή του foodnetwork αλλά τελοσπάντων). Τζιαι, όσο για τη γέμιση, ετρέξαν λλίο τα ζουμιά, πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσα και να είχα πετάξει λίγο περισσότερο από το υγρό αλλά πάλαι ήταν καλό.

Πάει πολλά καλά με παγωτό βανίλια.