Τι πεθυμώ περισσότερο, λέει ένας φίλος μου, είναι να μυρίζει το σπίτι κέικ. Δεν ξέρω τι αναμνήσεις τού ξυπνά η μυρωδιά του κέικ, αλλά μπορώ να υποψιαστώ: Σάββατο απόγευμα, να γυρίζει από την αλάνα μαζί με τους άλλους αλητάμπουρες φίλους του, ιδρωμένος, βρώμικος, με ματωμένα γόνατα και πεινασμένος σαν λύκος. Ο πατέρας του να κάνει μαστορέματα στην αυλή και η μάνα του αναψοκοκκινισμένη στην κουζίνα να πλένει τα τελευταία σκεύη που χρησιμοποίησε για το περίφημο, καταπληκτικό της κέικ. Και η μυρωδιά, που βγαίνει από τον φούρνο να του σπάει τα ρουθούνια.
Δεν είναι όμως μόνο τη μυρωδιά και τη γεύση του κέικ που αναπολεί ο φίλος μου. Μάλλον αυτό που αναπολεί είναι την αίσθηση τού να ανήκεις σε ένα σπίτι, τη ζεστασιά και την ασφάλεια που του έδινε η παρουσία της μάνας, του πατέρα, της οικογένειας. Και μια λεπτομέρεια: Θυμάται ότι εκεί που εισέβαλλε στην κουζίνα, έπεφτε και η κρίσιμη ερώτηση: Έμεινεν τίποτε; Η μάνα του ήξερε. Το τίποτε, σήμαινε το υπόλοιπο του ωμού κέικ που είναι καμιά φορά πιο νόστιμο από το ψημένο. Μην μου πείτε ότι κι εσείς δεν λατρεύετε να γλείφετε τα υπολείμματα της λεκάνης. Μην μου πείτε ότι δεν ξυπνά και σε σας τις αναμνήσεις του φίλου μου.
Λοιπόν πολλά έγραψα. Στη συνταγή τώρα! Υπάρχουν, ως γνωστόν, πολλά είδη κέικ και πολλοί τρόποι να το φτιάξεις. Το πιο σωστό, λένε οι καλές νοικοκυρές – κι εγώ δεν συγκαταλέγομαι ανάμεσα τους- είναι να ρίχνεις τα υλικά ένα ένα με συγκεκριμένη σειρά και κυρίως τα αυγά χωρισμένα με το κτυπημένο ασπράδι από πάνω για να αφρατέψει. Άλλοι βάζουν γάλα, άλλοι γιαούρτι, άλλοι χυμό πορτοκαλιού και άλλοι το κάνουν γεωγραφίας με κακάο. Η πιο απλή συνταγή όμως, που κάνω εγώ για να μυρίσει το σπίτι μου κέικ και επειδή η Π. μου λατρεύει ότι έχει ως βάση την σοκολάτα, είναι η εξής:
Υλικά:
- 2 φλιντζάνια τσαγιού αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
- ¾ φλιντζανιού κακάο (εναλλακτικά βάζετε εκτός από κακάο, drinking chocolate)
- 2 φλιντζάνια ζάχαρη (εναλλακτικά brown sugar- που κάνει και πιο διαιτική)
- ¾ φλιντζανιού βούτυρο spry
- ½ φλιντζάνι γάλα
- 5 αυγά
- ¼ κουταλάκι σόδα
- 1 φακελάκι βανίλλια
Εκτέλεση:Ρίχνετε όλα τα υλικά στην κούπα του μίξερ και τα κτυπάτε για 1 λεπτό στη χαμηλή ταχύτητα. Ακολούθως δυναμώνετε την ταχύτητα και τα κτυπάτε άλλα 3 λεπτά για να διπλασιαστούν σε όγκο. Βουτυρώνετε καλά ένα ταψί (απ’ αυτά με την τρύπα στη μέση) και αδειάζετε το μείγμα μέσα. (Εννοείτε ότι τα παιδιά ή κι εσείς γλείφετε ως το τέρμα τα υπολείμματα – και δεν πειράζει που δεν είναι και τόσο υγεινό να τρως ωμό αυγό και αλεύρι, αλλά who cares. Είναι τέλειο)
Στο μεταξύ έχετε ήδη προθερμάνει τον φούρνο στους 175 βαθμούς και ψήνετε το κέικ για μία ώρα. Όταν το βγάλετε από το φούρνο (και αφού ήδη έχει μυρίσει το σπίτι) το αφήνετε για πέντε λεπτά, να σταθεί όπως λέμε, πριν το αναποδογυρίσετε στην πιατέλα. Όταν το έχετε αναποδογυρίσει, ρίξτε του και λίγη ζάχαη άχνη από πάνω. Το κάνει ακόμα πιο νόστιμο. Καλή όρεξη!
Μονάχους επί 2
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να κάνω δεν βρίσκω το αριθμητικό χι.Πολλές μυρωδιές μας φέρνουν πίσω στα παλιά χρόνια, που άλλες φορές μας μελαγχολούν και άλλες μας κάνουν νιώθουμε σαν μικρά παιδιά. Μετά τη νόσο των πουλερικών σταμάτησα να τρώω ωμό κέικ ,μόλις δε τελειώσω τη διαδικασία βάζω νερό στο δοχείο που έφτιαξα τη ζύμη για να μην βουτήξουν τα δάκτυλα τους τα παιδιά.Περασμένα μεγαλεία.
Μεν τους κλέβεις την χαρά Σταλαματία μου. Λίγο ωμό αυγό να φάνε(ίχνη για την ακρίβεια)δεν χάθηκε ο κόσμος. Τις ευχές μου :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις μονάχουςΧ2, σχεδόν όλες οι μανάδες της δικής μου ηλικίας είχαν το κέικ αυτό η παραλλάγές του σε ημερήσια διάταξη. Ακόμα και σήμερα που "βρωμάει" ο τόπος από γλυκά, το διαχρονικό αυτο κέικ έχει τη θέση του σε κάθε σπίτι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που κλέβει τη παράσταση όμως είναι αυτό το υπέροχο γλυκό αρωμάτισμα του σπιτιού. Με πάει χρόνια πίσω σε μια μικρή φτωχική ζεστή κουζινίτσα, χειμώνα καιρό...
αχ οι μυρουδιές, οοι μυρουδιές της μνήμης. Είδα κι έπαθα να ξεκολλήσω από τον τίτλο "για να μυρισει το σπίτι κέικ"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πια το πατρικό στο Παλαιό Φάληρο άδειο, η μάνα που το γέμιζε με όλες του κόσμου τις ωραίες μυρουδιές έφυγε μόλις τον Ιούνιο- κι από όλες αυτές τι μυρουδιές που δεν μπορώ να ξεχάσω, ούτε αυτές ούτε τους συνειρμούς τους, πιότερο δουλεύουν στα αυλάκια του μυαλού εκείνες των κέικ, του παντεσπανιού, της τάρτας με τα φρούτα, της λυωμένης σοκολάτας, βούταγα τα δάχτυλα στα μπολ πάντα και έτρεχα σε μια γωνιά για να τα γλύψω. Προσωπικά, παρότι μαγειρεύω, ουδέποτε προσπάθησα ννα επιχειρήσω "ζαχαροπλαστική" έχω μία απόλυτη πεποίθηση πως μαντάρα θα τα κάνω...σε αντίθεση με την Ελένη, τη σύντροφό μου, που ότι πιάσει να κάνει θα το κάνει υπέροχα-δεν μιλώ μόνο για...κουζίνα!